Οι ιαματικές πηγές του Καλοπαναγιώτη βρίσκονται κοντά στις όχθες του Σέτραχου ποταμού δίπλα στο ενετικό γεφύρι. Οι θεραπευτικές ιδιότητες των θειούχων νερών του Καλοπαναγιώτη ήταν γνωστές από τα πανάρχαια χρόνια. Οι κατά καιρούς βασιλιάδες των Σόλων επισκέπτονταν συχνά την περιοχή της Μαραθάσας, όχι μόνο για σκοπούς παραθερισμού, αλλά και για σκοπούς λουτροθεραπείας. Για τον ίδιο σκοπό επισκέπτονταν την περιοχή οι βασιλιάδες και οι πρίγκιπες κατά την εποχή των Ρωμαίων, των Βυζαντινών και των Φράγκων. Το νερό των πηγών χρησιμοποιείται και σήμερα για ιαματικά λουτρά.
Όπως αναφέρει ο Κώστας Μυριανθέας στο βιβλίο του ‘’Μελέται’’ στην τοποθεσία που αργότερα κτίστηκε το μοναστήρι του Αγίου Ηρακλειδίου (αργότερα Αγίου Ιωάννη του Λαμπαδιστή) λειτουργούσε υδροθεραπευτήριο αφιερωμένο στο θεό Ασκληπιό (Ασκληπιείο). Οι ασθενείς ελούοντο «επί τόπου», δηλ. στα σημεία της κοίτης του ποταμού από όπου ανέβλυζαν τα νερά και αναπαυόντουσαν στους χώρους του Ασκληπιείου. Μετά την διακήρυξη περί ανεξιθρησκείας και την κίνηση του μοναχισμού, στον ίδιο χώρο κτίστηκε η μονή του Αγίου Ηρακλειδίου και το Ασκληπιείο μετατράπηκε σε Χριστιανικό Υδροθεραπευτήριο.
Ιδιωτικά λουτροθεραπευτήρια λειτουργούσαν και στην περιοχή βόρεια της μονής του Αγίου Ιωάννη, που είναι γνωστή με το όνομα «Λουτρήδες». Ως κέντρο υδροθεραπείας ήταν γνωστή η περιοχή και την εποχή των Φράγκων. Ο Βουστρώνιος αναφέρεται στη Μαραθάσα ως «κέντρον λουτροθεραπείας»
Η υδροθεραπευτική δραστηριότητα διακόπηκε κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας, ξανάρχισε όμως, πρώτα στα κελιά της μονής του Αγίου Ιωάννη και αργότερα στα σπίτια του χωριού Καλοπαναγιώτης και έφτασε στο αποκορύφωμα της κατά τις δεκαετίες 1920-1950. Τα εντυπωσιακά αποτελέσματα της λουτροθεραπείας, που γινόταν σε μπανιέρες από λαμαρίνα στα σπίτια και τα ξενοδοχεία του Καλοπαναγιώτη καθ’ όλα αυτά τα χρόνια είναι εντυπωσιακά. Αυτόπτες μάρτυρες μιλούν για άτομα που μεταφέρονταν στον Καλοπαναγιώτη σε κατάσταση πλήρους ακινησίας και μυϊκής ακαμψίας και ύστερα από ένα μήνα έφευγαν τρισευτυχισμένοι, περπατώντας ελεύθερα, προς μεγάλη χαρά και ικανοποίηση των ιδίων και των οικείων τους.
Η απότομη κάμψη στη χρήση των θειούχων μπάνιων αποδίδεται στη χρήση διαφόρων χημικών παρασκευασμάτων που διαλύονται στο συνηθισμένο νερό της μπανιέρας και, κατά τη γνώμη των ρευματολόγων γιατρών, αντικαθιστούν πλήρως τα φυσικά θειούχα νερά και η εμφάνιση των τεχνητών υδροθεραπευτηρίων στις πόλεις με τη μορφή SPA. Η συνεχιζόμενη επιτυχής λειτουργία λουτροπόλεων σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Τσεχία, η Γαλλία και η Ελλάδα υπογραμμίζουν την ακαταμάχητη αξία της παραδοσιακής λουτροθεραπείας, όταν αυτή συνδυάζεται με ατμόλουτρα, λασπόλουτρα, μασάζ, την κατάλληλη διατροφή και άσκηση κάτω από συνεχή ιατρική παρακολούθηση.
Οι θεραπευτικές ιδιότητες των θειούχων νερών του Καλοπαναγιώτη έχουν κατ’ επανάληψιν διαπιστωθεί από επιστημονικές αναλύσεις σε χημικά εργαστήρια της Ευρώπης. Η πρώτη ανάλυση έγινε στη Γερμανία το 1850, με πρωτοβουλία του Σολομώντα Σαλουμίδη, Κύπριου φιλόλογου εγκατεστημένου στην Αθήνα. Ακολούθησαν άλλες, στο Παρίσι το 1932 από τον Διευθυντή του Δημοτικού Χημείου Παρισιών και Προέδρου του Συμβουλίου της Διεθνούς Εταιρείας της Ιατρικής Υδρολογίας Δρα Φοξ, στη Γερμανία το 1963 από ομάδα ειδικών με επικεφαλής τον Δρα Μύλλερ και, αργότερα από τον Έλληνα Καθηγητή Φωκά.
Όλες οι αναλύσεις επικυρώνουν τις θεραπευτικές ιδιότητες των νερών αυτών, τα οποία ο Δρ. Φοξ περιέγραφε ως εφάμιλλα με μερικά ιαματικά νερά των Πυρηναίων. Ο Δρ. Φοξ υπέδειξε ότι τα νερά αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν τόσο για εσωτερική χρήση (διαταραχές του πεπτικού συστήματος των ουροποιητικών οργάνων, ατονία και αναιμία και δερματικές παθήσεις), όσο και για εξωτερική, με μπάνια (ρευματικές παθήσεις, αρτηριακή πίεση, τόνωση του νευρικού συστήματος, δερματικές παθήσεις κ.ά.).